Oczywiście, jak to zwykle bywa w takich przypadkach, nikt nie powiedział nam tego wprost. Nikt nie powiedział co teraz, co dalej. Nikt nie mówił o rokowaniach. O stanie syna dowiedziałam się więc dopiero kilka godzin po porodzie. Przyznam, że są to najgorsze momenty jakich doświadczyłam w życiu i bardzo ciężko jest mi o nich pisać.
Kubusiowi szansę na normalne życie daje tylko codzienna i systematyczna rehabilitacja. W te święta Kubuś skończy trzy latka. Nadal nie ssie, nie połyka i karmiony jest wyłącznie dożołądkowo. Oddycha przez rurkę tracheostomijną. Nie potrafi samodzielnie siedzieć i ma ogromne problemy z koordynacją ruchów. Z trudem chwyta przedmioty, z trudem komunikuje swoje potrzeby ale jest jedna rzecz, która przychodzi Mu z łatwością. Uśmiech. Pomimo wszystko.
Korzystając z okazji chciałam podziękować mojej mamie oraz babci, bez których bym sobie nie poradziła i tym wszystkim dobrym duszom, które spotkaliśmy na swojej drodze a także tym, które jeszcze spotkamy.
Ogromne podziękowania za pomoc, zaangażowanie i poświęcenie dla Pana doktora TOMASZA SZERERA. Bardzo dziękujemy!